Dit beeld is tegenwoordig zo herkenbaar. Our life through a lens. Waar je ook bent, alle mooie momenten van interactie, van schoonheid, van genieten, worden door veel mensen beleeft met een letterlijk een armlengte afstand ertussen. Met tussen hen en hetgeen waarvan ze genieten, hun metgezel. De telefoon.
Ik ben zelf een onwijze concertganger en ik heb heimwee naar ‘the old days’. Toen er nog genoeg mensen vuurtje bij zich hadden om op te steken. Toen iedereen met de handen in de lucht ging als de band daarom vroeg en van links naar rechts ging zwaaien. Dat zwaaien is er niet meer bij, want de dan heb je teveel bewegend beeld in je filmpje. Ik snap het voordeel van foto’s en video’s wel. Ik moet bekennen dat ik enorm kan nagenieten (daarom hou ik ook van aftermovies) en ik kijk regelmatig dingen terug op mijn telefoon. Ik voel me dan een dankbaar mens en krijg ik weer een lach op mijn gezicht. Dus ik snap dat het even moet. Maar doe het even. En doe hem daarna ook weer weg.
Mooie momenten herbeleven
Wij zijn weer bijna aan het einde van het jaar. Een jaar waarin ik hoop dat je mooie momenten hebt beleefd met familie, vrienden en (on)bekenden. Dat je herinneringen hebt gemaakt die je koestert. En omdat herinneringen nou eenmaal fijn herbeleefd worden met foto’s en video’s hoop ik dat je daar ook mooi beeldmateriaal van hebt gemaakt. Zodat je nog beter kunt koesteren. Maar voor 2019 hoop ik ook iets anders. Of beter gezegd ‘iets aanvullends’.
Koester de herinnering, niet het plaatje
Tuurlijk, creëer je herinneringen mede met hulp van je telefoon. Maar zorg er in de eerste plaats voor dat je helemaal in het moment erbij bent geweest en de ervaring hebt beleefd. De foto wordt dan een anker om weer terug te gaan naar dat goede gevoel. Heb je namelijk wel de foto, maar heb je dat gevoel niet gehad, dan schiet het zijn doel voorbij. Je koestert dan geen herinnering. Slechts een plaatje.
Ik weet niet of ik zo’n voorstander ben van goede voornemens. Persoonlijk hou ik meer van reflecteren. ‘Wat wil ik meenemen, wat sluit ik af, waar ik heb veel van geleerd, aan welk hoofdstuk begin ik nu’, dat soort vragen. Maar ik wil één uitzondering maken. Vooral als we dit collectief gaan voornemen en onszelf en ook elkaar eraan gaan houden.
‘In 2019 maak ik herinneringen in moment
zonder meteen een LCD-scherm ertussen te gooien.’
Who’s with me???
